Hıngıve Zozanan

Mijara romanê li ser jiyana qewimî ya bera ye. “…Cotar rahişt misasa xwe, dûvikê halet zeft kir û li esmanan melûl melûl eyîşand. Esman dibiriqî. Zerahiyên rojê hêdî hêdî xwe berdidan ser erdê. Hewa ne sar ne jî germ bû. şûva ku hatibû cotkirin tev kevirû zixur bûn. Tovê ketibû bin erdê, ki dizanibû çûbû ku? Ya di bin kevirekî de çû ya rehê giyayekî xerîb de ma, ya jî xirikî midêya kurmikî, kezikên bin erdê. Sebir lazim e, bila zivistan bibihure, di biharê de wê derkevê ser erdê. Wekî nexweşokekî ku bi êşa zirav ketiye, bigihe havînê. Li ser bedana xwe ya zeifokî wê simbil bide. Ew jî bêxêrok e, zeîfok e, adaniya wî jî kêm e. Mehsûl jî, tovê ku hatiye çandin yek heb dibe sisê, çar. Cotarê ku salan ew betilandibû, qehirî gayên xwe ajotin.”