O kitabın kapağını bir daha açmadım. Sanırım otuz beş yıl filan oluyor. Büyüsü bozulmasın diye. Romandan ayrılırken aklımda kalan son görüntü hâlâ gözlerimin önünde. Ralph olacak, başkarakter, boynuz bu kez kendi elinde olduğu için konuşma hakkı onda. Büyükçe bir kayanın üzerinde, konuşmaya hazırlanıyor. Issız bir ada. Bir avuç çocuk. William Golding’in “Sineklerin Tanrısı”ndan bahsediyorum elbette. Hep söylerim. Mizaç esastır. Yoksa herkes her türden hikâyeyle karşılaşır. Önemli olan o hikâyenin, çarptığı mizaçta nasıl bir iz bıraktığıdır. İz mizaca göre büyür, küçülür, şekil alır. Kitaplarla ve elbette başka şeylerle ilişkimizin karakteristiği budur. Hayatımın geri kalanında bu duygu peşimi hiç bırakmadı. Hatta hayatımı belirledi. Şu yeryüzünde tek başına kalmış olma duygusundan bahsediyorum… İnsanlık durumunu anlamaya, yenilmez bir alçakgönüllülükle ve her şeyden önce ruhsal bir verimlilik olan safiyetle anlamaya çaba gösteren kitap yolcularına mütevazı birkaç teklifim aşağıdadır.

Selahattin Yusuf