Eşkıya Aşk

Kara Ali’nin ölüm haberi Yörüklerle beraber dört bir yana yayıldıktan sonra yıllar geçti. Onu görenler ve tanıyanlar adeta onun cismini ve sesini yüreklerinde mihman ettiler. Gün geceye karışıp da devran değişince, sıra dağların ardında bir ses "Ey yerlerin, göklerin, şu aklımızla erişemediğimiz gerçeklerin sahibi, sen iyiliğini daim eyle, bizi kötülüklerden koru, sana muhtaçları güzelliklerinden geri koyma..." dedi. Bu ses asırlık ağaçları okşayıp söz olmaktan çıktı. O anda Binboğa Dağlarından Çukurova’ya doğru bir garbi yeli esti, yıldızlar titredi, çıplak ağaçlar utandı... Ziyaret suyundan içen kınalı keklik peyikerek kanatlandı. Çığrışarak önce Bebek Dağlarına, oradan da Çukurova’ya doğru uçarak gözden kayboldu... Bir eşkıya kimi zaman kuş olup, kanatlanarak uçmalıydı. Gözden kaybolup, ulu bir ağacın kovuğunda kendine yeni bir dünya kurabilmeliydi. Kimi zaman da bir tohum gibi toprağa düşmeliydi. Tabiatın rengini alıp, kendisine bakan gözlere bile görünmemeliydi. Bazı zamanlarda da rüzgâr olup esmeli idi bir uçtan diğer uca... Eşkıyanın sadece varlığı hissedilmeliydi. Kara Ali gibi...